Justice versus conscience

Het leven is vanzelfsprekendheid en spontaniteit.

Een kind is vreugde, opgewekt, ontdekkend, een kind maakt blij.
Een kind creëert levenswerkelijkheid, de naturel van het leven, een basis waar mensen heel gewoon kunnen zijn.

Schuld krijgen voor iets waar je evident niets mee te maken hebt, waar per definitie helder en duidelijk – part noch deel mogelijk is – dit is niet de levenswerkelijkheid.

Het is extreem zorgwekkend als vorige zin voor iedereen een vanzelfsprekendheid is, een vaststaand feit, omdat iedereen je op die manier door en door kent – het niet in de aard ligt – niet de natuur van de persoon is te doen waarvoor je de schuld krijgt.

Het zijn verkeerde vragen, wanneer ze ongerijmd zijn, een zoeken naar spijkers op laag water.

Beseft men niet wat de impact kan zijn van een interne justitie kwestie – een justitie paradox, d.i. een persoon gebruiken als zondebok zonder oorzaak, reden of aanleiding?

Dit beantwoordt niet aan wat men mag verwachten van justitie. Via omwegen zoeken naar iets die grenst aan het onmogelijke en de persoon dan in een situatie brengen, waar hij vanuit het ongerijmde inzicht dient te scheppen nopens iets die er niet is. Het is raar.

Dit is niet de professionaliteit die een basis hoort te zijn voor justitie.

Wanneer alles zo biased en geconditioneerd wordt, in strijd met aanwijzingen of beelden, zoals het extreem voorbeeld, het jury arrest bij Rodney King om de vier agenten in Los Angeles vrij te spreken van schuld, vier agenten die hem in groep onafgebroken afranselen, zoals vastgelegd op afstotelijke videobeelden. Een vonnis die voor gevolg had dat er 1 miljard dollar schade werd aangericht als het vonnis bekend geraakte.

Justitie degradeert tot een dwaze grap, ‘a bad joke’ waar ook de magistraat in onderstaande Candid Camera intrapt, hoewel hij weet dat dit onmogelijk kan.